Ik kan er niet meer omheen, ik ben u geworden. Dat wist ik al een tijdje, toch is het doorgaans beter te negeren. Op Lowlands is er echter geen ontkomen aan.
“Mag ik u wat vragen?”
“Wilt u ook poedersuiker op uw pannenkoek?”
“Weet u wel dat die opblaasbare Sponge Bob van mij is?”
Tja, zo gaat dat. Het heeft niets met gedrag, kleding of status te maken, maar alles met een zichtbare aftakeling. Niets tegen te doen. Dat zou het enkel treuriger maken.
De eerste keer dat iemand me u noemde moet ik een jaar of vijftien geweest zijn. Ik weet het nog goed. Zo trots als een pauw. Een jongetje – vast een jaar of vijf – vroeg me om iets aan te geven. Ik rende meteen naar mijn moeder om het goede nieuws te vertellen. Zij schoot in de lach. Dat vond ik gemeen. Nu pas begrijp ik haar.
U is een misbaksel. Vals beleefd. Wat zeg ik, krengerig beleefd. Het is een instant onoverbrugbare kloofbouwer. In mijn leven zal het wel altijd blijven bestaan. Ik vrees zelfs dat het meer en meer een sarcastisch communicatiewapen gaat worden – “weet ú dat wel helemaal zeker?” – voor het pas over enkele honderden jaren uitsterft. Een gebeurtenis om nu al u tegen te zeggen, wat mij betreft.