Best vreemd dat ik nog nooit iemand voor de trein heb geduwd. Vaak heb ik eraan gedacht. Dat ik, als de trein komt, een van de wachtenden gewoon een flinke duw geef. Van het perron het spoor op. Het is makkelijk uit te kienen dat het slachtoffer er weinig van zal merken. Een schok, hooguit drie seconden paniek en bam. De trein zal hem of haar direct uit elkaar rijten. Weinig pijn. Wie weet help je er iemand wel mee. Een verlossing van een miserabel leven.
Ik zal vast niet de enige zijn met dit soort gedachten. Het zou een handeling van niks zijn. Een flinke por is genoeg. Dat we het niet doen is een vorm van beschaving. Voor iemand iets aandoen denken we een betere reden te moeten hebben dan een oerdrift. Daarnaast weten we ook dat de impulsieve gruwelijke daad gevolgen zal hebben. Als niet van ons rechtssysteem, dan wel van omstanders. Of erger, van ons eigen geweten.
Het leven is een aaneenschakeling van gevaren. We leren hier van baby af aan mee omgaan, staan er niet eens meer zo bij stil. Je zou nergens meer aan toekomen, continu bewust zijn van het onvermijdelijke eindpunt van onze sterfelijkheid. Als je onder de trein wil komen moet je daar in dit leven doorgaans helemaal zelf voor zorgen, gelukkig.