De maan in mijn hoofd is veranderd. Het was altijd niet meer dan een lamp in de nacht. Een gezichtje als ‘ie helemaal aanstaat, niet veel meer. Oké, ook de magische veroorzaker van eb en vloed. Maar dat was het dan.
Tegenwoordig kan ik – onbewolkt – mijn ogen er niet vanaf houden. In de auto of op de fiets moet ik mezelf echt bij de les dwingen. Vooral het niet verlichte deel begint me steeds meer op te vallen.
Het kwartje begint te vallen. Die maan hangt daar gewoon maan te zijn en daardoor voel ik ook steeds meer dat de aarde niets anders doet dan gewoon aarde zijn. Beide hangend in een stelsel waarover beginnen na te denken tot waanzin kan leiden. De veiligste optie hier mee om te gaan is ongetwijfeld om een religie aan te hangen, maar daar heb ik simpelweg geen aanleg voor. Ik zoek het zelf wel uit, met wat hulp van de NASA en zo.
Plat
In zekere zin heb ik lang geloofd dat de aarde plat is. Pas nu allerlei ruimtereizen van onbemande shuttles met ontdekkingen komen over de onmetelijkheid van het universum, begin ik echt op een globe te wonen. Droge Aardrijkskunde feiten komen tot leven.
Ik weet uiteraard al heel lang waarom er seizoenen, schrikkelseconden/jaren, getijden, zons- en maansverduistering zijn, maar dat was niet meer dan feitenkennis. De regelmaat in deze dingen, die alles hier draaiende houdt, hielden hun bestaan paradoxaal genoeg op afstand. De trein naar Maastricht heeft ook gewoon een spoorboekje. Nu besef ik het verschil, ik voel het echt.
Bondgenoot
De maan is mijn op een na dierbaarste bondgenoot om het universum aan te voelen. De dierbaarste is uiteraard de aarde, maar door daar op te wonen heb ik geen enkel overzicht ervan. Avondwinkels, trams, kroegen, dierbaren en lantaarnpalen laten mij denken dat een minuscuul deel van het oppervlak al heel wat voorstelt. De maan toont me waar het echt om draait. De zon is voor een soort gelijke bondgenoot niet alleen te ver, maar vooral veel te belangrijk. Net als regelmaat een wegcijferende eigenschap.
Zeker met volle maan is het net of daar eens rondlopen maar een goede aanloop en een hoge sprong vergt. In zekere zin is dat ook zo. Het kan niet lang duren voor NASA zo’n beetje klinkt als de NS. Ik weet alleen niet of ik een retourtje, laat staan een enkeltje, zou nemen. Mijn band is vanaf hier intens genoeg.