Auteur: nickysamsom

Fragment uit mijn boek

 

Afgelopen vrijdag was ik bij het Psychiatrie Café van SCIP aan de Rechtboomsloot. Ik had de eer om er wat voor te mogen dragen. Vervolgens was er een discussie. Leerzaam en ook erg gezellig.

Het was wel een beetje preken voor eigen parochie. Niet dat er alleen mensen waren die uit ervaring weten wat een psychose is. Wel voornamelijk ervaringsdeskundigen uit de psychiatrie.

Toch leek ik met een fragment waar ik juist een bredere doelgroep probeer te bereiken, het meeste succes te hebben. Dat doel is natuurlijk herkenbaar. Voor wat meer begrip.

 

---

Ik heb een klootzak te temmen

Het hoofddoel van dit verhaal schrijven, was om mijn belevingen eens op papier te zetten. Tijdens het schrijven ontdekte ik vaak hoe ik erover dacht en kwam gaandeweg  een therapeutisch doel in zicht. Ook ontdekte ik mijn kleine missie om een taboe wat weg te “Ik heb een klootzak te temmen” verder lezen

Dit blog staat ook op Hoemannendenken.nl

Gistermiddag tussen vier en halfvijf is mijn cavia weer eens overleden, in de buurt van het Leidseplein. Mijn ouders hadden het diertje vooral in huis gehaald omdat dat gezellig is. Een kameraadje dat je, zonder veel tegenstribbelingen, gedachteloos kunt aaien. Maar er was ook een existentiëler doel, daar ben ik van overtuigd.

Doorgaans worden die beesten niet heel oud en geven ze je het eerste rouwproces mee. Niet leuk, maar een voorbereiding op onvermijdelijk groter levensleed. Het verzamelde werk van André Hazes met een vachtje en pootjes, als het ware. “Cavia gaat dood op Leidseplein” verder lezen

Eddie Edwards’ verhaal is dat van het lelijke eendje, met een twist. Een mooie zwaan zal hij namelijk nooit worden, hij geeft op een andere manier hoop. Vraag me de naam van een schansspringer en de zijne is de enige die ik kan bedenken. Best bizar, dat de slechtste de bekendste is. “Gezien bij Filmhallen: Eddie the Eagle” verder lezen

Staantribune. Ik vind het een gek woord. Het is als jezelf een mens noemen, te vanzelfsprekend. Toch bestaan stadions alweer twintig jaar uit alleen zittribunes, een veel normaler woord. Aanvankelijk namelijk de uitzondering. 

Zelf ga ik sinds 1984 naar voetbalstadions. Pas in 1995 ging ik er eens een keertje zitten. In het Olympisch Stadion. Voorheen had ik daar alleen maar gestaan, maar naar Ajax – Bayern München ging ik met iemand die aan de lange zijde wilde zitten. Zitten vond ik niet alleen wat suffig. Ik vond het vooral zonde van het geld. “Staantribune” verder lezen

Als een mediafiguur doodgaat, zegt het gevoel dat je krijgt bij het vernemen ervan veel. Vaak meer dan je vooraf kan vermoeden.

Ik ben mijn hele leven Ajaxsupporter en besteed ook als volwassen kerel nog veel te veel tijd aan ‘s werelds populairste balsport. Toch raakte Cruijffs nieuws me amper. Niet in de kern. Bij het zien van oude beelden, het praten met vrienden, het bezoeken van Ajax – PEC kreeg ik heus een brok in mijn keel. Mijn eerste onderbuikgevoel was echter zeer neutraal. “Overlijden Wim Brands raakt me meer dan Johan Cruijff” verder lezen

Tijdreizen is allang mogelijk. Ergens op een zolderkamer zit de bedenker zich te verbijten. Hij heeft zijn machine getest. Met een ritje naar 2046.

Hij zag zichzelf daar zitten. Dolgelukkig. Vijf kleinkinderen. Mooi huis in het bos. Veel vrienden. Vreselijk.

Nu hij terug is, heeft hij geen idee hoe hij dat waar moet maken.

bijdrage voor dagkalender 2017, met als thema toekomst
van uitgeverij Tobi Vroegh

Vandaag stond er iets schokkends in de Volkskrant. Ik schijn in de dichtst bevolkte buurt van Nederland te wonen. Tenminste, ik woon zo’n beetje tegen die buurt aan. Een wijk waar het niet echt heel anders is. Oei, had ik dat maar eerder geweten. “Vol is vol” verder lezen