Auteur: nickysamsom

In de winter hangen er bij mijn buurt-doe-het-zelf-winkel meerdere Friese vlaggen buiten. Om aan te geven dat er van alles met schaatsen gebeurt. Je kunt ze er huren en laten slijpen. Slim. Toch storen de kleurige doeken met pompeblêden me behoorlijk. Waarom? dat weet ik niet precies.

Misschien wel omdat de mensen die er werken allemaal behoorlijk Amsterdams overkomen. De tongval, het chagrijn en de droogkloterigheid horen toch echt bij deze kant van het IJsselmeer. Die katoenen symbolen van een streek worden hier overduidelijk misbruikt voor commerciële doeleinden.

Toch valt daar ook weer wat voor te zeggen. Hoe tof is het dat je met een totaal uit de context gehaalde vlag een bepaalde romantiek op kunt roepen? Laat je schaatsen slijpen alsof je de tocht der tochten gaat rijden, denkend aan vers suikerbrood, de Kameleon en het sympathieke SC Heerenveen. Die spelen ook niet voor niets omwikkeld door die vlag. Ze zingen daar zelfs het Fries volkslied voor thuiswedstrijden. Ook zoiets afschuwelijks. Waarom irriteert het mij toch zo?

Misschien kan ik het niet goed verdragen, omdat ik geen benul heb hoe de Noord-Hollandse vlag eruit ziet. Laat staan dat ik weet hoe het volkslied hier klinkt, als dat al bestaat. Dat heeft Marco van Basten vast nooit gezongen. Aan de andere kant is er voor mijn onwetendheid een duidelijke reden. Het boeit totaal niet.

De Nederlandse vlag gedoog ik maar net. De Amsterdamse vlag doet me waarschijnlijk nog het meest. Maar daar heb ik eerlijk gezegd ook weinig gevoelens bij. Ik ben behoorlijk allergisch voor chauvinisme. Maar zo simpel is mijn afkeer ook weer niet te verklaren. Basken en Catalanen storen me minder.

Hun afkeer tegen de vanuit Madrid geregeerde natie heeft wel wat. Ik denk dat zo’n stap voor een geslaagd verenigd Europa en vervolgens een verenigde wereld meer zoden aan de dijk zet dan die verslaving aan nationale grenzen nu. Trots op je streek en van daaruit Europees wereldburgerschap. Maar wacht, ik dwaal af. Het gaat over die klotevlaggen bij mijn buurtzaak. En dat die Friezen bovengemiddeld pro-Europa zijn, lijkt me stug.

Zou het gewoon ordinaire jaloezie zijn? Zou ik stiekem ook zo’n streekgebondenheid willen ervaren? Welnee, die heb ik allang. Ik zou nergens anders willen wonen. Zolang ik me op kan blijven winden over een stel mallotige vlaggetjes hoor je mij hier niet klagen. Althans, niet echt.

De Zonder respect geen voetbalcampagne kan de eerste prijs voor de slechtste actie ooit krijgen wat mij betreft. Het zet dan wel allerlei discussies op gang en ik tik er nu een stukje over, maar niemand weet echt waarover het gaat. De makers ook niet lijkt me. Met terugwerkende kracht vind ik de CDA-leus Fatsoen moet je doen, opeens formidabel.

Politieke correctheid – iets vinden omdat de goegemeente dat nou eenmaal vindt – is al schadelijk op zichzelf. Het verdoofd. Mensen worden niet meer uitgedaagd om na te denken. Morele zaken krijgen pas betekenis als individuen echt even gaan zitten om hun standpunt te vormen. En mensen tot nadenken zetten kan vast ook via posters in bushokjes en middels bandjes om arbiters. Dan moet je wel met iets ijzersterks komen. Niet met respect.

Respect is een woord dat zich inmiddels helemaal niet meer leent voor een inhoudelijk debat of een persoonlijk standpunt. Het is volkomen uitgelepeld, het zijn enkel zeven letters geworden die niemand tot nadenken zetten. Integendeel.

Wat er bij de bekerkwartfinale FC Den Bosch – AZ op de tribune gebeurde is een mooi vreselijk voorbeeld. Oerwoudgeluiden. Als wij met z’n allen weleens een nuttige discussie zouden voeren over discriminatie en racisme was er vast kordater gereageerd. Dan waren weldenkende mensen er wel meteen uit dat apengeluiden maken als een donkere speler, in dit geval Altidore, aan de bal is zo’n beetje het meest kwetsende is wat je kunt doen.
Ik vrees echter dat veel mensen pas op het moment dat het gebeurde geconfronteerd werden met de vraag of dit een ernstig vergrijp was.

Als ik het goed begrijp werd Jozy Altidore zelfs  betrokken bij het overleg wat er moest gebeuren. Wat een onzin. Hij reageerde perfect, maar al had hij gezegd dat al die gasten een bloemetje verdienden, het maakt niets uit. Dit niet inzien is ook een vorm van racisme. Als ik beroofd ben gaat de politie mij toch ook niet om advies vragen wat ze moeten doen? Voor misdaden moeten er protocollen klaar liggen.

Racisme is in dit land nog een behoorlijk taboe. We lachen om die gekke Britten als de kranten er wekenlang volstaan over racistische voetballers. En om de Amerikanen als er vanwege de nieuwste Tarantinofilm zo’n ophef is omdat het woord Nigger  – the N -word – er zo vaak inzit. Dat zouden wij hier nooit doen. Nee, wij verzwijgen het liever. En gaan wat polderen als het kwaad al lang geschied is.

Alleen hier wordt er halfslachtig gereageerd op zulk ernstig racisme. Doe niets, zoals ook in sommige landen gebeurt, of doe alles. Afblazen die wedstrijd, niet terugkeren dus, en hele hoge boetes uitdelen aan de daders. Met nadruk op de daders. Niet weer uit totale onmacht restricties opleggen bij alle supporters.

Zero tolerance zit niet in onze cultuur, maar we moeten echt om leren gaan met excessen. Want nu is echt iedereen de dupe van halfslachtig beleid. Behalve de daders misschien. Of zouden die zich heel druk maken om het angstaanjagende effect van al die bandjes en die posters met dat woordje?

Mocht je je afvragen wat er met je geld voor de Postcodeloterij gebeurt. Dat gaat naar de dagelijkse communicatie met mij, sinds ik ben gestopt.

Kennelijk kunnen ze niet zonder me. Het komt zelden voor dat ik mijn mailbox open en geen gluiperige bedeltekst van ze zie. Maak kans op bladibladibla is vaak de strekking. Ook de tweewekelijks brievenbusbrief heeft een hoog chanteergehalte. Zonder ooit iets te openen is dat met koeienletters zichtbaar.
Opzouten met die zooi. Ik ben gestopt met een reden. Ik kots namelijk van het bedrijf. Zou er iemand in Nederland lid zijn vanwege de goede doelen?

Als ik op verjaardagen over mijn afkeer begin, krijg ik keer op keer te horen dat mensen toch lid blijven. Omdat ze het niet zouden kunnen verdragen als mensen in hun straat veel geld zouden winnen en zij niet. Pure chantage dus. Het verbaast mij dat dit van de wet mag.

Ik weiger om nog langer aan deze vuiligheid mee te doen. Loop nu dus het risico om jaloers te worden. Het zij zo.

Ik weet ook wel dat onze samenleving drijft op het idee dat niemand het slechter wil hebben dan de buren. Maar hoe dit bedrijf met dit gegeven koketteert is schaamteloos. Hebzuchtporno. En dan niet van de onschuldige Sylvia Christel soort. Nee, meer iets met dieren, met dorpsomroeper Gaston in de hoofdrol.  Winnen doen je bij… m’n reet.

Wat loop ik eigenlijk te zeuren? Er gaat toch ook behoorlijk wat van dat geld naar goede doelen? Ja, maar als iedereen het geld dat ze in deze vuiligheid stoppen direct aan liefdadigheid zou uitgeven, dan werden er heel wat betere dingen mee gedaan.

De tactiek achter de alom aanwezigheid van deze gore postcodeporno vind ik bijzonder indrukwekkend. Ranzig. Maar indrukwekkend. Marketingtechnisch is het een wereldbedrijf.
Half Nederland rijdt bijvoorbeeld op zo’n niet te missen clownsfiets van ze. Dat de rijwielbranche in Nederland hier aan onderdoor gaat is bijzaak. Schimmige gokbedrijven staan nou eenmaal niet bekend om hun medemenseljkheid.

Ook hoor ik regelmatig van mensen  dat ze wat hebben gewonnen.  IJs of chocola of zo. Langs sportvelden zijn ze niet te ontwijken. Om over radio en tv maar te zwijgen. En natuurlijk delen ze agenda’s uit. Want stel je voor dat er een Nederlander zou zijn die een dag niet aan ze denkt. Viespeuken. Bah.