Eens in de vier jaar ben ik dol op handboogschieten. Hinkstapsprong. Schoonspringen. Snelwandelen. Zelfs van hockey kan ik opeens een hele wedstrijd uitzitten. De Olympische Spelen hebben een bijzonder effect op curieuze bezigheidstherapieën die doorgaans aan m’n reet roesten.Als Dionne de Graaf zou aankondigen dat mijn buurman naar de supermarkt gaat, zou ik dat ongetwijfeld ook opeens enorm boeiend vinden. Brood en Spelen. Zo simpel is het. We zijn een eenvoudige soort.
Een ding stoort me wel aan het Olympische gebeuren. De medaillespiegel. Die is wel heel schaamteloos simplistisch. Een uitlokker van de onaantrekkelijkste menselijke trek. Wat maakt het uit welk land uitmunt in de meerkamp van alle sporten? “Tegen de medaillespiegel” verder lezen
Toen Arthur net geboren was, vroeg ik mijn vriendin of ik wat voor haar kon doen. Ze lustte wel een glaasje melk. Direct al jaloers op haar eigen vlees en bloed, die meteen aan de borst lag. Ik dacht het, maar voerde de wens in stilzwijgen uit.
Ik had altijd al een vermoeden, maar sinds ik vier jaar geleden een psychose meemaakte, weet ik het zeker: niets is vreemder dan de gebruikelijke menselijke staat.
Zo’n twee jaar geleden hoorde ik dat IJsland met drie nul van Turkije had gewonnen. Bij een officiële voetbalwedstrijd.
Op een terras in Lille zie ik woensdagmiddag drie Duitsers met helmen voorbijlopen. Zo’n ding met een punt erop, uit de Eerste Wereldoorlog. In Noord-Frankrijk dus. Durf voetbal maar eens geen oorlog te noemen. Duitsland speelde er niet eens. Ik was er voor Ierland – Italië.
Vaderdag is een onzinnige dag. Haast zo onzinnig als Moederdag. Het is namelijk altijd Vader- en Moederdag, of je nou wil of niet.
Gisteren was in een