Auteur: nickysamsom

Dit weekend zag ik een documentaire met veel shots van de Amsterdamse binnenstad. “[Zucht] daar woonde ik ooit ook” ging er steeds door me heen. Feitelijk een onjuiste gedachte. Ik heb, tot twee maanden terug, een kleine vijfentwintig jaar in de stadsdelen om het centrum heen gewoond. En ik woon nog altijd in Amsterdam. Óp IJburg – zoals wij eilanders dat zeggen -, om precies te zijn. Het voelt alleen als een behoorlijk andere planeet. “IJburg” verder lezen

Gister heb ik twee keer drie kwartier mijn blaas prima onder controle. Pas in de tweede helft van de verlenging trek ik het echt niet meer. Als ik weer terug ben bij mijn plek, is de wereld veranderd. Ajax doet Europees weer mee. De halve finale! “Ajax daagt mijn blaas uit” verder lezen

Ik zit vol stigma’s over de VVD. Corpsballen. Dixielandmuziek. Sjaaltjes in de zomer. 130 rijden als belangrijkste ideologie. Verre van normaal allemaal, voor mij. Toch proberen ze vanaf deze week kiezers te trekken met de leus: ‘Normaal. Doen.’ Ik vind dat gek.

Normaal.

Als ambassadeur voor Samen Sterk denk ik vaker na over ‘gek’, maar dankzij onze premier zie ik nu in hoeveel complexer ‘normaal’ is. Het is nog subjectiever. Normaal ben je zelf. Gek is de ander. “Niet normaal” verder lezen

Het kan ieder moment over zijn. Dit klinkt doorgaans als een uitgewoond cliché, maar als een goede vriend uit het niets uit het leven wordt gerukt, is het de aller rauwste realiteit. Doorleven voelt dan als het ondraaglijke cliché.

Drie weken terug is het alweer. Ik had hem voor het laatst gezien in januari. Elf maanden terug. Nu blijkt dat dus de laatste keer. Hier woorden voor vinden lijkt ondraaglijk banaal. De tekortkomingen van onze soort komen snijdend binnen.

Wat moet je nou met zo’n kloppend hart? Doorleven. Meer is er niet te doen. Elke boom, elke ov-chippaal, elke eend weet het nu beter dan ik. We gaan gewoon verder tot we niet meer verder gaan. Rauw, maar ook wel pijnlijk geruststellend.

 

Op de herdenking voor Alex – in Zwitserland – mocht ik wat zeggen. Dat werd het volgende: “Mijn vriend de slijmbal” verder lezen

Artikel in Te Gek!, Magazine van Cliëntenraad Arkin, december 2016

“De kalkoen en de roze olifant” verder lezen

Gisteren stond de ziel van onze woning even in het trappenhuis. Oude snoepblikken vol onzin, familiefoto’s, Prittstiften. Troep die je kennelijk nodig hebt om niet in een Centerparcshuisje te wonen.

De ruimte zag er prachtig uit, maar ik woonde er niet echt meer. En dit was dan nog voor de Fundafotograaf een voet binnen had gezet. Hij zou de vijfenzestig vierkante meter verder van alle restjes mij ontdoen. Geweldig. “De Fundafotograaf” verder lezen

Sindskort ben ik ambassadeur van Samen Sterk Zonder Stigma.

Wat dat inhoudt?

We zullen zien.

Sinds dit seizoen is er bij ‘mijn’ Arena-ingang een nieuwe zaak. Burger Bitch. De naam verklapt al veel van het eenvoudige concept: seksisme.

De burgers hebben namen als Hot Mama, Juicy Lucy en Smoking Chick. Het personeelsbeleid is in een oogopslag duidelijk. De laag uitgesneden werkkleding moet goed gevuld zijn, het liefst uitpuilen, en een maandabonnement op een tattooshop is een pré. “Burger Bitch” verder lezen

Elke donderdag is mijn zoon jarig, zo jong is hij nog. Vijf weken en vier dagen. Als je leeftijd op deze manier is op te lepelen, is je belevingswereld nog een mysterie. Ik probeer er toch achter te komen. Onder andere met verschillende liedjes.

Klassiek doet het goed. Vooral Chopin en Mozart. Bij Rachmaninov en Beethoven trekt hij vieze gezichten. Gaat hij zelfs zacht huilen. Mekkeren.

Pop is lastiger. Toch weet ik al dat hij Elvis Presley wel waardeert. Always on your mind vooral. Melancholie stemt hem niet per se droevig. Daar ben ik best blij mee. Ook van Yeasayer wordt hij, tot afschuw van mijn vriendin, best gelukkig. Dat zie ik aan zijn mondhoeken. Bij Belle and Sebastian valt hij zelfs vredig in slaap. “Mijn baby houdt van John Lennon” verder lezen

Ik moet tijdens het stofzuigen vaak aan Herman Brood denken. Net nog. Het komt door een interview dat ik ooit las. Geen idee waarin het stond. Geen idee van wanneer ook. Wie weet heb ik het compleet verzonnen. Doet er niet toe. Als ik stofzuig, denk ik aan Brood.
Hij zei, in dat al dan niet bestaande interview, dat het zijn favoriete huishoudelijke klusje was. Het enige wat hij weleens deed.

Ik begrijp dat. Niets is zo Zen als stofzuigen. Dankbaar ook. Het resultaat is gelijk zichtbaar. “Stofzuigen met Herman Brood” verder lezen