Ik heb nooit op stoeltje 63 gezeten. Deze ontboezeming doe ik in mijn blog na Ajax – NAC. Noem het een artiestennaam. In het blog bij Ajax Life vertel ik waarom ik hiervoor heb gekozen. Of liever: waarom ik niet voor mijn echte nummer gekozen heb.
Hoe het ook zit, schrijven onder een pseudoniem is best prettig. Het geeft mijn hoofd wat vrijheid. Ik hoef me niet per se helemaal aan de feiten te houden. Doorgaans doe ik dit wel, maar door me zes plaatsjes naar links te verplaatsen, hoeft het dus niet.
“Deze”. Onze dreumes zegt het vaak. Of liever “Dees!” Om het gene vervolgens te pakken en er iets mee te doen waar het niet voor gemaakt is. Behalve de afstandbediening dan, daarvan bedient hij de volumeknop totdat hij bang wordt van het aanzwellende geluid.
Hoewel ik behoorlijk vaak in een voetbalstadion ben te vinden, is het zelden zonder Ajax. Dat gebeurt hooguit twee keer per jaar. Laatst weer. Op tweede kerstdag – Boxingday – was ik bij Ipswich Town – Queens Park Rangers. Tenminste. Ajax was daar natuurlijk ook, in mijn hoofd. Maar niets daar was witroodwit. Niet eens een oud speler te bekennen.