Maand: februari 2018

Johan Cruijffplein

Op het Stadionplein verander ik vaak in Brilsmurf.

“Weet je waarom dit het Stadionplein heet?” vraag ik dan.
“Ja duh, logisch, vanwege het Olympisch Stadion”, is dan het gehoopte antwoord.
“Nee, vanwege Het Stadion, dat andere stadion, het eerste van Nederland, dat vlak na de spelen van 1928 gesloopt werd. Hier aan de andere kant van het plein.”

Lul, denk ik dan over mezelf. Beetje de betweter uithangen. Waarom ook die naam voor iets dat allang niet meer relevant is? Maar die verwarring is dus over. Het Stadionplein wordt binnenkort Johan Cruijffplein. Hoera! “Johan Cruijffplein” verder lezen

Ondanks mezelf naar een pubquiz

“Toch had ik in een onbezonnen moment toegezegd dat ik met een team mee zou doen. Ach ja, voor een kroeg met werkende tap heb ik verder geen excuus nodig. Het viel mee. Over de onmogelijke vragen nadenken was nog best vermakelijk. Het was mijn teamgenoten al snel duidelijk dat ze weinig aan me hadden. Geen druk dus. Gewoon gezellig. We werden veertiende. Bij een Ajaxquiz het hoogst haalbare, maar da’s logisch. “

Lees verder bij ajaxlife.nl

Hakim Ziyech heeft een supportershart

Als Hakim Ziyech een ding heeft bewezen, dan is het wel dat uitfluiten effect heeft. Het raakt hem overduidelijk. Hij is gaan denken dat die paar fluiters op alle stoeltjes in het stadion zitten. Hij haalt nu alles uit de kast, om vervolgens niet te juichen. Armen over elkaar. Dat zal ons leren. “Hakim Ziyech heeft een supportershart” verder lezen

Stoeltje 63, of toch niet?

Ik heb nooit op stoeltje 63 gezeten. Deze ontboezeming doe ik in mijn blog na Ajax – NAC. Noem het een artiestennaam. In het blog bij Ajax Life vertel ik waarom ik hiervoor heb gekozen. Of liever: waarom ik niet voor mijn echte nummer gekozen heb.

Hoe het ook zit, schrijven onder een pseudoniem is best prettig. Het geeft mijn hoofd wat vrijheid. Ik hoef me niet per se helemaal aan de feiten te houden. Doorgaans doe ik dit wel, maar door me zes plaatsjes naar links te verplaatsen, hoeft het dus niet.

Dreumespuber

“Deze”. Onze dreumes zegt het vaak. Of liever “Dees!” Om het gene vervolgens te pakken en er iets mee te doen waar het niet voor gemaakt is. Behalve de afstandbediening dan, daarvan bedient hij de volumeknop totdat hij bang wordt van het aanzwellende geluid.

Het is een frustrerende fase. Hij begrijpt inmiddels zoveel, dat hij ook weet dat er een grens zit aan zijn kennis en kunde. Hij is steeds meer op de hoogte van zijn beperkingen. Dit zorgt ook voor een chagrijn die de supermarktkassière, die groot fan van hem is/was, nog niet van hem kende.
“Dreumespuber” verder lezen

Leven zonder verbeeldingskracht

“Veel mensen kunnen dus echt schaapjestellen in hun hoofd. Aanstellers die ‘hou op, ik denk in plaatjes’ zeggen, menen dit dus letterlijk. Een fotografisch geheugen bestaat dan ook echt en de meeste geliefden kunnen elkaars gezichten overal gewoon oproepen. Nooit geweten. Had niemand me dit wat eerder kunnen vertellen?”

Op hoemannendenken.nl schrijf ik over de ontdekking van mijn afantasie. Een afwijking waar ik voor afgelopen zaterdag geen enkel vermoeden had.