Het kan ieder moment over zijn. Dit klinkt doorgaans als een uitgewoond cliché, maar als een goede vriend uit het niets uit het leven wordt gerukt, is het de aller rauwste realiteit. Doorleven voelt dan als het ondraaglijke cliché.
Drie weken terug is het alweer. Ik had hem voor het laatst gezien in januari. Elf maanden terug. Nu blijkt dat dus de laatste keer. Hier woorden voor vinden lijkt ondraaglijk banaal. De tekortkomingen van onze soort komen snijdend binnen.
Wat moet je nou met zo’n kloppend hart? Doorleven. Meer is er niet te doen. Elke boom, elke ov-chippaal, elke eend weet het nu beter dan ik. We gaan gewoon verder tot we niet meer verder gaan. Rauw, maar ook wel pijnlijk geruststellend.
Op de herdenking voor Alex – in Zwitserland – mocht ik wat zeggen. Dat werd het volgende: “Mijn vriend de slijmbal” verder lezen
