Elke donderdag is mijn zoon jarig, zo jong is hij nog. Vijf weken en vier dagen. Als je leeftijd op deze manier is op te lepelen, is je belevingswereld nog een mysterie. Ik probeer er toch achter te komen. Onder andere met verschillende liedjes.
Klassiek doet het goed. Vooral Chopin en Mozart. Bij Rachmaninov en Beethoven trekt hij vieze gezichten. Gaat hij zelfs zacht huilen. Mekkeren.
Pop is lastiger. Toch weet ik al dat hij Elvis Presley wel waardeert. Always on your mind vooral. Melancholie stemt hem niet per se droevig. Daar ben ik best blij mee. Ook van Yeasayer wordt hij, tot afschuw van mijn vriendin, best gelukkig. Dat zie ik aan zijn mondhoeken. Bij Belle and Sebastian valt hij zelfs vredig in slaap. “Mijn baby houdt van John Lennon” verder lezen