Ik snap die Pokémonzoekers wel

Geel beestjeIk had altijd al een vermoeden, maar sinds ik vier jaar geleden een psychose meemaakte, weet ik het zeker: niets is vreemder dan de gebruikelijke menselijke staat.

De eerste keer dat ik een soortgelijke gedachte kreeg, was in mijn jeugd, toen ik een plaatje zag van hoe mijn huiskat vermoedelijk de wereld zag. Elke stoel, iedere drempel en elke schoen zag hij anders, onder andere door een andere samenstelling van zijn oog. Iedere diersoort ziet de wereld dus zoals het hem uitkomt. Een hele openbaring.

Toen ik zo’n dertig jaar later uit een psychose kwam, besefte ik dat hetzelfde verschil in waarnemingsvermogen ook binnen mijn eigen diersoort bestaat. Ik was even uit de dagelijkse wanen verhuisd naar veel individuelere wanen en begreep bij terugkomst dat de staat van alledag niet veel meer is dan een collectieve waan. Dagelijks zijn er ontelbare voorbeelden te geven, van wat ik bedoel, maar omdat het zo diep zit, het zo vanzelfsprekend lijkt, is het onzichtbaar. Haast niet uit te leggen. “Ik snap die Pokémonzoekers wel” verder lezen