Tijdreizen is allang mogelijk. Ergens op een zolderkamer zit de bedenker zich te verbijten. Hij heeft zijn machine getest. Met een ritje naar 2046.
Hij zag zichzelf daar zitten. Dolgelukkig. Vijf kleinkinderen. Mooi huis in het bos. Veel vrienden. Vreselijk.
Nu hij terug is, heeft hij geen idee hoe hij dat waar moet maken.
bijdrage voor dagkalender 2017, met als thema toekomst
van uitgeverij Tobi Vroegh
Vandaag stond er iets schokkends in de Volkskrant. Ik schijn in de dichtst bevolkte buurt van Nederland te wonen. Tenminste, ik woon zo’n beetje tegen die buurt aan. Een wijk waar het niet echt heel anders is. Oei, had ik dat maar eerder geweten. “Vol is vol” verder lezen
Frank de Boer heeft toegegeven dat het gelijkspel tegen NEC een mentaal foutje was, lees ik bij Ajax Life. Als PSV de dag ervoor dus had gewonnen, in plaats van gelijkgespeeld, dan had Ajax dat ook gedaan.
Ik vermoedde al zoiets, om het van de coach te horen maakt het echter nog ongeloofwaardiger. Alsof hij zegt dat hij met Mens erger je niet even ongeconcentreerd was en daardoor zijn laatste pionnetje niet binnen kreeg. “Doe niet zo suf Ajax” verder lezen
Voor mijn Amsterdam.blog.nl schrijf ik zo nu en dan een filmrecensie
Hoe gaat een keurige Londense gemeenschap om met een zwerver in een busje, in de straat? Niemand wil verantwoordelijk zijn voor het wegsturen van een minderbedeelde, dus wordt ze gedoogd. Sterker nog, ze wordt van alle kanten het een en ander toegestopt. Wel met Britse afstandelijkheid natuurlijk.
Het verhaal wordt gedragen door hoofdrolspeelster Maggie Smith. Je ruikt de sterke lichaamsgeuren van haar onhygiënische straatbestaan door het scherm, terwijl je tegelijkertijd ook een dame uit de hoogste stand ziet, met bijbehorende hautaine houding. Ze maakt het zeer geloofwaardig dat buurtbewoners ondanks alles, naast angst en afschuw, ook altijd een vorm van respect voor haar behouden. “Gezien bij Filmhallen: The lady in the van” verder lezen
#imnotashamed #itaffectsme #hetraaktmijook
November 2011, at the age of 37, I felt on top of the world. In my case that means I was glued to my laptop and couldn’t stop writing. My pieces were brilliant and I had solved all major world problems.
My girlfriend, some friends and family were getting pretty worried, but I just carried on being brilliant. Although my dad was bipolar – I had visited him in different wards during my childhood – I had never connected this to myself. I’m not that kind of person, not me. I appeared to be wrong. “Taming my madman” verder lezen
