Geen gekkenhuis op de tribune

Ik heb een gek te temmen cover kleinEen van de leukste dingen van naar Ajax gaan, is dat het er nooit een gekkenhuis op de tribune is, wat Vak410 ook negentig minuten lang mag zingen. Sinds Ajax – Real Madrid in 2011 weet ik beter. Enkele uren later zat ik namelijk in een echt gekkenhuis, zo een van de GGZ.

In dat echte gekkenhuis zit je óf helemaal in je eigen wereld, óf je verveelt je de pleuris. Er zijn buiten je hersenpan geen impulsen. Het gebruik van het woord in dat populaire tribuneliedje is een uiting van een enorm taboe.

Gekkenhuis. Een plek waar het er anders aan toe gaat dan in de burgermaatschappij. Tijdens het uitgaan of bij een potje voetbal een walhalla, in veel andere gevallen de hel. “Geen gekkenhuis op de tribune” verder lezen

Ik heb een taboe te temmen

Als je mij via de Facebookpagina voor mijn aankomende boek volgt, kan het lijken dat ik volop met psychiatrie bezig ben. Dat ik al het nieuws hierover volg, dat ik me druk maak over stigmatisering en dat ik allerlei belangenverenigingen afstruin. Niets is minder waar.

De kille waarheid is, dat als ik niet toevallig in het voorjaar van 2012 een manuscript had geschreven over de gebeurtenissen van een paar maanden daar voor, dat het me allemaal zo goed als niets zou interesseren. Ongetwijfeld een universeel probleem rond psychiatrie-pr. Juist voor ervaringsdeskundigen en betrokkenen is het een verre van sexy onderwerp.  “Ik heb een taboe te temmen” verder lezen