In mijn hoofd stond het Jo-dy Lu-Kóó-ki-liedje op repeat, gister bij PEC – Ajax. Jody maakt me nog altijd erg vrolijk. Wat zeg ik, Jody maakt me vrolijker dan ooit.
Lukoki is wat mij betreft de ideale voetballer. Niemand straalt meer levensvreugde uit. Hij zal tijdens zijn hele carrière een jong veulen blijven, dat is nu wel duidelijk. “Jody” verder lezen
Dit weekend was ik in Belfast. Een leuke stad. Net als Schotten zijn Noord-Ieren een beetje Engelsen zonder bezemsteel in de reet, al moet je dat natuurlijk nooit hardop tegen ze zeggen, zelfs niet tegen een protestant. Ze zijn behoorlijk gemoedelijk met een droogkloterig gevoel voor humor. Niet overbeleefd, maar ook niet al te chagrijnig. Als het je lukt om niet over geloof of nationalisme te beginnen, is het onmogelijk om met iemand uit Belfast ruzie te krijgen.
Het is geen grote stad, niet te vergelijken met Dublin bijvoorbeeld. Qua omvang zal het een soort Utrecht zijn. Toch is er één grote attractie van Rijksmuseumachtige proporties: het Titanicmuseum. Het beroemde rampenschip is namelijk in deze stad gebouwd. Een wereldberoemde ramp waar heel Noord-Ierland trots op lijkt te zijn. De tekst op enkele truien in souvenirwinkels vertelt hoe ze dit verantwoorden. ‘Built by the Irish, sunk by an Englishman’.
Eerlijk is eerlijk, het museum is geweldig. In negen zalen wordt “Titanic” verder lezen
De kans dat je vandaag nog niet te maken hebt gehad met het werk van iemand met een psychiatrische stoornis is verwaarloosbaar. Wie weet at je brood van een schizofrene bakker, passeerde je een manisch depressieve agent, of/en stond je bij het stoplicht naast een ADD’er. Je weet het niet, nooit.
De helft van de mensheid krijgt in zijn of haar leven met psychiatrie te maken. Het is dan ook niet realistisch om het je teveel te laten belemmeren bij je beroepskeuze. Voor je het weet is het iets dat je bewust gaat verzwijgen en pas dan wordt het gevaarlijk.
Crash
Het verbaast mij dan ook enorm dat het nieuws rond de vliegtugcrash in de Franse Alpen zich zo concentreert rond de depressieve aanleg van de co-piloot. Alsof dat iets verklaart.
O, hij heeft een verleden met depressies en sprak met psychiaters. Gelukkig, nu is er een verklaring waarom hij 150 mensen de dood in vloog.
Lekker stigmatiserend. Depressie als een instantverklaring voor massamoord is als beweren dat je van griep banken gaat beroven.
De mens doet gekke dingen, gelukkig vrij zelden vanuit een vliegtuigcockpit. Dat is nog altijd direct wereldnieuws, goddank. Om onvoorspelbare incidenten te voorkomen zijn “Deur versus mens” verder lezen