juli 2014 – Nicky Samsom

Dikke van Dale 150 jaar, boeien

Ik lees net ergens dat de Dikke van Dale dit jaar 150 jaar bestaat. Hoera! Kennelijk worden we sinds 1864 geterroriseerd door een standaardspelling en taal. Een gedrocht waar de laatste decennia zelfs vijfjaarlijks aan wordt gesleuteld, in de vorm van almaar weer een nieuw Groen boekje.

Ik heb een haatliefdeverhouding met het driedelig ding. Zelf heb ik de versie uit 1984, een erfstuk van mijn opa en oma. Het had haast net zo goed de eerste druk uit 1864 kunnen zijn, zo gedateerd is het inmiddels. Toch kan ik er in combinatie met het laatste Groene boekje nog prima mee uit de voeten. Met spellingcontrole en Google is dat overigens vooral uit nostalgische overwegingen. Of een excuus om mijn toetsenbord te verlaten.

Waar het me vooral aan herinnert, is aan taalnazi’s en “Dikke van Dale 150 jaar, boeien” verder lezen

Zonnebril

Mooie column vandaag van Max Pam in de Volkskrant. Hij vergelijkt het MH17-drama met de film Jaws. Die haai kwam de lokale midddenstand en het stadje net zo slecht uit als dat oorlogsgebied de vliegtuigmaatschappijen en overheden. Wat moet er gebeuren voor je ingrijpt?

Het wrange is dat behoorlijk wat vliegtuigmaatschappijen – waaronder British Airways – al een tijd hadden gekozen niet over het gebied te vliegen. Dat dit meer kerosine en geklaag van klanten kost, daar durfden ze zich overheen te zetten. Toch kun je het Malaysian Airlines – en Air France/KLM, die er ook gewoon nog vloog – niet echt kwalijk nemen. Uiteindelijk is het niet aan de middenstand/vliegmaatschappijen om dit soort beslissingen te nemen. Geld verdienen en klanten op de korte termijn behagen is hun werk.
Het is aan zo’n stadje/overheden om voor een veilige situatie te zorgen. Zij gaan uiteindelijk over de kleur van de vlag boven het strandwachthuisje.

Het is een interessant, misschien wel duivels, dilemma. Hoeveel hebben we over voor onze vrijheid? En zijn wij er ons nog wel van bewust dat onze vrijheid helemaal niet zo vanzelfsprekend is?

Als je heel zwart-wit denkt – en daar nodigt zo’n nationale rouwdag wel een beetje toe uit – dan “Zonnebril” verder lezen

Nationale rouw?

De keren dat ik onopgelegd heb gerouwd, vond ik het een geruststelling dat het leven schaamteloos doorging. Dat mensen gewoon doorwerkten, naar de supermarkt gingen, de kattenbak bleven verschonen. Het leven zal nooit banaler worden dan als er een dierbare is gestorven. Dat heb ik persoonlijk altijd als een wrange troost ervaren.

Nú heb ik geen recht van spreken. Die vliegtuighel raakt mij alleen op afstand. Haast als ramptoerist. Net als iedereen vind ik het onbevatbaar, afschuwelijk en het lijkt ook bij mij – door adres en paspoort – dichterbij dan de gebruikelijke ellende. Maar zover ik weet zaten er geen bekenden van me op die vlucht. Iedereen die minder mazzel heeft, wens ik alle sterkte van de wereld.

Raadsel
Wat nationale rouw behelst, is me verder een raadsel. Juist rouwen lijkt me iets waar je je eigen weg in moet vinden.
Nationale symbolen en ambten kunnen niet om deze gebeurtenis heen, dat is nogal wiedes. Vlaggen en hun stokken, ministers, Rutte en koninklijk-belasten “Nationale rouw?” verder lezen

Toiletpapier

In Engeland heb je het beste toiletpapier van de wereld. En het slechtste. Als je geen zin hebt om meer geld uit te geven dan nodig kun je er je billen ontdoen van je eigen restafval met iets dat veel wegheeft van schuurpapier. Heb je echter een stuk meer over voor het klusje, dan heb je er het zachtst denkbare fabricaat mogelijk, fluweel haast. In alle kleuren en prints.

Bovenstaande weet ik al mijn hele leven, ik ben opgegroeid met meerdere kanaalovertochten per jaar. Maar sinds kort weet ik het écht helemaal zeker. Een Engelse vriend van me die in Nederland woont, had zijn ouders opdracht gegeven een doos vol spullen mee te geven aan kennissen die hier naartoe reisden. Het ding was half gevuld met toiletpapier. Terecht, lijkt me. Die troep hier is Britse billen niet waard.

Missie Tuvalu

Documentaire over een Venlonaar met een bizarre voetbaldroom

Als Texel een land was, dan zou het direct lid zijn van de Fifa. Niet omdat het meer inwoners heeft en veel groter qua oppervlak is dan eilandengroep Tuvalu. Vooral omdat er voldoende voorzieningen zijn – zoals hotels, infrastructuur en groen gras – die interlands mogelijk zouden maken.

Venlonaar Paul Driessen legt zich niet neer bij de tekorten van ministaat Tuvalu. Hij heeft zich ten doel gesteld om de krappe vijfentwintig vierkante kilometer in de Pacific, met zo’n 11.000 inwoners, onderdeel uit te laten maken van de wereldvoetbalbond. Een bizarre missie. Wat is het nut? “Missie Tuvalu” verder lezen

The making of: Máxima is een Nederlandse, dus ze is voor Nederland

Wat Henk en Ingrid tegenwoordig doen? Die werken bij de RVD. ‘Máxima is Nederlandse, dus ze is voor Nederland’, lieten ze gister de wereld ingaan. Ik vernam het via diverse kanalen.
Er moet over vergaderd zijn.

Wat denk jij Henk? Is Max voor Nederland of voor Argentinië?

Waarom vraag je het haar niet Ingrid.

Nee, dan krijg ik vast weer zo’n wollig antwoord. Iets over hoofd en hart. Dat het haar werk is geworden om voor Nederland te zijn, maar dat ze diep in haar hart altijd voor het land van haar bloed en jeugd zal blijven. Dat kan ik niet verkopen.

Misschien kun je iets uit je eigen leven putten. Speelde je vader vroeger niet in het eerste van de Ankeveense boys en jijzelf in de jeugd van VV Vinkeveen. “The making of: Máxima is een Nederlandse, dus ze is voor Nederland” verder lezen

Irritant voetbalcommentaar hoort er gewoon bij

Als er een optie was de voetbalcommentator van dienst uit te zetten – om alleen het stadiongeluid mee te krijgen – zou ik daar altijd voor kiezen. Bij potjes waar ik niet veel spelers ken, zou het nog handig zijn, maar zelfs dan kun je er goed zonder. Een lijstje met namen online opzoeken is meer dan voldoende. In wezen zijn de rugnummers dat al. Wie weet kom je nog eens op een originele gedachte over het spelletje. Iets wat nog niet al duizenden malen is herkauwd. In het stadion denk ik tenminste nooit: wat zou Leo Driessen op het moment eigenlijk allemaal zeggen over wat ik nu voor me zie?

Maar ja die commentator-uit-optie is er gek genoeg niet. Toch is er bij grote landentoernooien een behoorlijk alternatief. Je kunt kiezen tussen verschillende nationale publieke zenders. Kiezen uit wie je het minste stoort. Ik kijk bijvoorbeeld het hele WK al via Sporza, de Belg. Daar houden ze veel meer van het spelletje dan hier, als ik op de toon afga. “Irritant voetbalcommentaar hoort er gewoon bij” verder lezen

Grensrechter bij Nederland – Costa Rica deed me aan Verene Sheperd denken

Zaterdag kreeg de grensrechter er flink van langs in de gevulde huiskamer waar ik zat te kijken. Ik moest aan Verene Sheperd denken. (Dit stuk staat ook bij Joop.nl.)

De man met zijn vlag deed gewoon zijn werk. Costa Rica is al het hele toernooi meester in de buitenspelval, een belangrijke reden waarom ze zover zijn gekomen. Vooral Robin van Persie trapte er toch steeds weer in. Bewondering voor de Costa Ricanen of woede tegen Van Persie was dus logischer geweest dan schelden op de bewaker van de spelregels.

Simpel gevalletje don’t shoot the messenger. Net als bij die VN-expertgroep die racisme in Nederland heeft onderzocht. Zoals bij ieder land, ieder volk, ieder tijdperk in de geschiedenis is hier onderhuidse discriminatie tegen verschillende etnische groeperingen. Niets nieuws. Niet eens zo ernstig, maar wel iets om in de gaten te houden, voordat het uit de hand loopt. “Grensrechter bij Nederland – Costa Rica deed me aan Verene Sheperd denken” verder lezen

Het WK bekeken

Nu het WK is afgelopen, is het tijd om terug te blikken. Oké, de kwartfinales en wat daar op volgt moeten nog worden gespeeld – zeven potjes plus die oefenwedstrijd om plaats drie – maar dat is zo gebeurd. Er zijn alleen nog maar toplanden + Costa Rica over, dus de enige echte verrassing zou zijn als Ruiz en zijn kornuiten zouden winnen.

Alle andere scenario’s zijn goed mogelijk. Persoonlijk denk ik dat de winnaar van Brazilië – Colombia ook de wereldbeker gaat pakken. Ik hoop dan op Colombia. Nederland zou ook wel leuk zijn, maar als ik eerlijk ben, vind ik het stiekem – niet doorvertellen – best leuk om in een land te wonen dat vaak tweede wordt in de populairste sport. Die frustratie wil ik nog best m’n hele leven koesteren. Sorry.

Voorbij
Verder is het gebeuren dus gewoon voorbij. Als al die potjes me een ding hebben geleerd, dan is het wel dat de opzet van het toernooi behoorlijk achterhaald is. Eén land (of twee) dat het toernooi organiseert, is nergens voor nodig. Bij de Olympische Spelen heeft het nog wel wat, bij sommige evenementen zie je wat van het land. Het beachvolleybalt, marathonloopt, wielrent toch iets anders in Londen dan in Rio.

“Het WK bekeken” verder lezen

Blatter roemt fair play van Suárez uit jaloezie

Blatter roemt fair play van bijtgrage Suárez, lees ik in een tweet van VI. Ik moet lachen, lees het gelinkte artikel en verander van stemming. Voor zo’n beetje het eerst in mijn leven gaat er door mij heen dat Blatter wel eens gewoon gelijk zou kunnen hebben.

Wat Suárez heeft gedaan is ronduit bizar. Ik ben er persoonlijk van overtuigd dat hij bij alle drie zijn bijtincidenten ontoerekeningsvatbaar was. Niet dat ik psycholoog of psychiater ben, maar ik heb er wel veel over nagedacht.
Met bijten op een voetbalveld schiet je niets op. Na drie kannibalistische acties is er maar een slachtoffer: Luis Suárez.

“Blatter roemt fair play van Suárez uit jaloezie” verder lezen