Suárez is belachelijk zwaar gestraft

Natuurlijk heeft iedereen zichzelf continu helemaal onder controle. Het leven is volkomen maakbaar. Niets is groter dan jezelf. Inlevingsvermogen is niets anders dan je eigen moraal op een ander projecteren. Althans, zo lijken veel mensen in het leven te staan als ik afga op reacties naar aanleiding van de beet van Luis Suárez tijdens Uruguay – Italië.

Ook de FIFA lijkt het met die visie eens te zijn. De spits mag negen interlands niet meedoen en erger, hij mag vier maanden niet in de buurt van een stadion of trainingsveld komen. Hij zal dan wel doelbewust een hap uit de Italiaan hebben willen nemen, met als doel om hem zwaar te verwonden. Dat er verder niets met Italiaan Chiellini aan de hand was, dat deze zelf de straf ook buitensporig zwaar vindt, doet hier niets aan af.

De FIFA snap ik nog wel. Zo’n frisse organisatie is het niet en ze kunnen nu even geen verdere imagoschade gebruiken. Ze zijn zich zeer bewust van de onderbuikgevoelens tijdens het populairste sportevenement op aarde. Dat zij zich hierdoor laten leiden, en niet door redelijkheid, is kwalijk, maar ik begrijp het wel. Als ik er werkte had ik Luis misschien ook geslachtofferd voor een hoger doel.

Voor de felle reacties in timelines, kroegen en kranten heb ik veel minder begrip. Wat “Suárez is belachelijk zwaar gestraft” verder lezen

Fan van Suarez

Ik blijf ondanks alles fan van Luis Suarez. Waarschijnlijk zelfs dankzij alles. Suarez is gewoon gek, veel meer is er niet aan de hand.

En dan bedoel ik niet gek als oom Bas die bij kinderpartijtjes op commando op zijn hoofd gaat staan. Nee, diagnosticeerbaar gek. Met een diagnose die nog uitgevogeld moet worden. Die ongetwijfeld zijn naam zal dragen.

Misschien moeten topspitsen wel gek zijn. Voetbal bestaat uit “Fan van Suarez” verder lezen

De niet-Belg-zijn-handicap

CAM00262Dat ik geen Belg ben, heb ik nooit als een handicap gezien, tot gister. Ik was op een festival en het blokkenschema liet het toe om de tweede helft van België – Rusland te zien. Als voetballiefhebber probeer ik me deze dagen niet alleen door het WK te laten leiden, maar als het uitkomt, kijk ik.

Van verschillende kanten hoorde ik dat er een scherm op de camping was. Als dagbezoeker mocht ik hier niet komen, maar ik en mijn festivalmaat zouden ons er wel in lullen. Geen enkel probleem. Ik zag dat meer mensen met een dagbandje tijdelijk toe werden gelaten. Maar wat bleek, dat waren Belgen.

Ik kon praten als brugman, maar dat maakte het juist erger. Mijn accent – dat nou eenmaal een hoog boven de rivierengehalte verraadt – was voor de polsbanduitsmijter hét bewijs dat ik bij die wedstrijd niets te zoeken had. Ik dacht nog om een accent op te zetten, maar durfde het niet aan. Mijn Urbanusimitatie kon verkeerd vallen bij de vele zuiderburen om mij heen. “De niet-Belg-zijn-handicap” verder lezen

Als ik op de WK-verslaggeving afga, ben ik een Belg

Koning Bob
Bob Peeters

Als de manier hoe nationale zenders het WK brengen wat zou zeggen over de volksaard, dan zou ik Belg willen zijn. De enorm luchtig ogende deskundigheid van de BBC spreekt me ook meer aan dan het gezuurpruim bij de NOS, maar de liefde die bij Belgen aan die tafel aldoor maar wordt bijgeschonken, is nog aantrekkelijker.

NOS
Henry Schut lijkt me net als Hugo Borst een toffe peer hoor. Dat ik niet voor het Nederlandse sfeertje kies, heeft verder ook niet eens zoveel met opper-azijnzeiker Ronald Waterreus te maken. Er zit iets in die setting, waardoor “Als ik op de WK-verslaggeving afga, ben ik een Belg” verder lezen

Strijd tegen de isoleercel bij Nieuwsuur

nieuwsuurmicroDit stuk staat ook op Joop.nl

Nederland is sinds 2012 gericht bezig om de cultuur ten opzichte van isoleercelgebruik te veranderen. Fantastisch. Door een eigen ervaring is het ook een beetje mijn strijd geworden. Via een manie belandde ik eind 2011 in een psychose en vervolgens in een isoleercel. Niet bepaald fijn. Maar ik was ontoerekeningsvatbaar, dus het zal wel niet anders hebben gekund. Tot ik wat onderzoek deed en ontdekte dat dit een typisch Nederlands gedachte is. Dat het in veel landen heel anders gaat.

Nieuwsuur besteedde er gisteravond wat aandacht aan. Waar ik twee nachtjes in zo’n cel doorbracht, zijn er nog belachelijk veel mensen die er weken of zelfs maanden in worden gestopt. Hoewel het inmiddels overduidelijk is dat hier van geen enkel genezingsproces sprake kan zijn – integendeel uiteraard – blijkt het lastig om met alternatieven te komen. De isoleercel – een begrip dat in veel landen al niet bestaat – lijkt haast in het Nederlandse geestelijke gezondheidszorg-DNA verankerd. Hoe zit dat? “Strijd tegen de isoleercel bij Nieuwsuur” verder lezen

Hoe is het om niet de ander te zijn?

De liefde voor mijn kat is voor een groot deel gebaseerd op zijn onverschilligheid. Wat ik aan heb interesseert hem bijvoorbeeld geen bal. Zelfs mijn verschillende buien laten hem zo goed als koud. Er is niemand bij wie ik zo mezelf kan zijn als bij hem.

Het is niet dat ik niets op hem heb aan te merken. Verre van. Hij is echt alleen maar met zichzelf bezig. Al zijn handelen naar mij toe is erop gericht om zijn behoeften te bevredigen. Eten, aaisessies, de portierservice die ik moet bieden om zijne koninklijke hoogheid naar buiten de krijgen. En nooit eens een bedankje. Oké, hij geeft nu en dan een kopje, maar dat is ook nooit helemaal onvoorwaardelijk. Egoïstische klootzak. Maar hij is een kat, dus dit denk ik nooit. Integendeel.

“Hoe is het om niet de ander te zijn?” verder lezen

Scheidsrechters maken fouten, get over it

Er zijn nog maar twee WK-dagen geweest, maar ik ben nu al veel te vaak in discussies terechtgekomen waar ik niets mee te maken wil hebben. Over beslissingen van de scheids.

Het gaat dan vooral over Brazilië – Kroatië. Alsof Kroatië zonder wat dubieuze beslissinkjes zomaar even met twee vingers in de neus gewonnen had. Alsof er anders nooit voetbal op tv is. Zo’n soort situatie als bij die strafschop komt elk weekend meerdere keren voor. In elke competitie.

Een mens moet daar direct een beslissing nemen, dat er zoveel camera’s op staan werkt hem – met dank aan het conservatisme – alleen maar tegen. Is dat erg? Ik vind van niet eigenlijk. Voetbal is niet zomaar de populairste sport op aarde. Dat de factoren geluk, inschattingsfouten, toneelspel, misschien zelfs omkoping een rol spelen, staat hier echt niet los van.

Uiteraard “Scheidsrechters maken fouten, get over it” verder lezen

WK-cliché

Er is geen groter cliché dan het WK. Dat je er niet eens bij hoeft te zeggen over welke sport het gaat, zegt al genoeg. Al weken voor het gebeuren wordt een riool aan hedendaagse cultuur over ons geleegd. De ene supermarktketen heult met oranje trainingspakken, een ander paait de aangeboren graaiziekte van kinderen en hun liefde voor knaagdieren. En elk biermerk kan zonder enige vorm van inspiratie taps laten stromen. Bier en voetbal, een voorspelbaarder een-tweetje is er niet. Klotezooi.

Het is haast het omgekeerde van wat er halverwege twee WK’s gebeurt. Bij de Olympische Spelen kijken we juist ineens allerlei sporten die verder nooit aandacht krijgen. Een spectaculaire opening, medaillespiegels en nieuwe verhalen weten van dat rariteitenkabinet ook iets groots te maken. Bij WK’s gaat het veel meer vanzelf. De opening boeit niemand.

Dubbele nationaliteiten
Wat het WK deelt met de Spelen is magie. Op het toernooi spelen, hoewel het anders voelt, al lang niet meer de allerbeste teams. Die “WK-cliché” verder lezen

Kijktip: Het beste voor Kees

Het beste voor KeesGister was er een mooie documentaire op Nederland 2 over de autistische Kees. Een veertiger die door de geweldige liefdevolle zorg van zijn ouders nog een behoorlijk mooi leven heeft. De rode draad in de film is wat er gaat gebeuren als die zorg er niet meer is, als “pappie en mammie” er niet meer zijn. Meer dan de moeite waard om te kijken.

Als ik met autisme word geconfronteerd valt me altijd op hoeveel logischer enkele kenmerken van die stoornis vaak zijn, dan gebruikelijk menselijk gedrag. Ook Kees is constant opzoek naar logica bij zaken waar de rest van ons helemaal niet bij stil staat.
Eén van zijn modeltreinen loopt bijvoorbeeld vertraging op omdat hij even wordt afgeleid door de korte rok van de documentairemaakster. Een mannelijk oergevoel waar ik me willoos door laat leiden, wordt door Kees beredeneerd als een orde-verstorend element. Net als een “vrouwenbeen in een strakke kous”, zoals de zeer eloquente treinfanaat het verwoord.

Zelf heb ik enkele jaren Nederlands gegeven aan licht autistische kinderen. Het waren bijvoorbeeld de enige leerlingen die reageerden op de zinnen die ik opdreunde tijdens dictees. Mijn enige criterium was de uitdaging in spelling, maar bij die kinderen niet. Zij luisterden ook echt naar de inhoud. Waar ik bij andere klassen alleen wat rond tuurde om mogelijke spiekers te betrappen – iets wat bij de autiklassen absoluut niet nodig was -, daar kon ik bij autisten de vreemdste vragen verwachten. “In welke kleur heeft ze dat gesmede hek dan geverfd?” of zo.

Wat ik ervan heb geleerd is dat géén autisme hebben inhoudt dat je bijzonder veel voor lief neemt. Een automatisch overlevingsmechanisme waardoor je goddank niet constant wordt overgeleverd aan een ziekelijke hang naar controle/overzicht/orde in onze erg onlogische wereld. Hierdoor hoeven we ons niet als Kees constant te storen aan licht gesmak, kettingzagen in de verte en hoestende mensen, om maar de allerkleinste ongemakken op te noemen.

Kijk hier de documentaire Het beste voor Kees.