Wat doe je als een dakloze je op straat om wat kleingeld vraagt? Grote kans dat je niets geeft. Hij zal van je eurootje wel drank of andere drugs kopen in plaats van fatsoenlijk eten of een slaapplek. Zo’n figuur heeft wat verkeerde afslagen genomen in het leven, heeft geen ruggengraat en moet maar op de blaren zitten. Net als Wim Kieft, die met zijn opgetekende verhaal ons immers ook massaal kleingeld vraagt om zelfgecreëerde problemen op te lossen. Of ligt het toch iets anders?
Niet als ik – door mij zeer gewaardeerde – voetbalcolumnisten Sjoerd Mossou en Paul Onkenhout mag geloven. De eerste noemde Kieft vorige week een weggooier met rubberen persoonlijkheid en de laatste noemt Kieft afgelopen zaterdag in de Volkskrant “de gewiekste exploitant van zijn eigen misère”. Dat is hij natuurlijk ook gewoon, maar ik snap niet wat daar mis mee is.
Kieft is een grote voetballer geweest, hij spreekt aan, heeft een verhaal te vertellen en zit nu in de schuldsanering. Hij zou gek zijn als hij er niet op deze manier probeerde uit te komen. Daar hoeven we verder toch niet moralistisch over te doen? Of moet hij de rest van zijn leven vastgeketend op de Dam met rotte eieren en tomaten bekogeld worden? Is dat echt nog zo van deze tijd?
Ziekte
Waar beide journalisten wat mij betreft uit de bocht vliegen is dat zij het gek vinden dat Kieft zijn verslaving een ziekte noemt, wat het voor mij dus overduidelijk is. Het is het simpele proces dat bij onbewuste discriminatie hoort. Als je “Kieft is een klassieke junk, hij kan dus hulp gebruiken” verder lezen
