Maand: februari 2014

Pedoseksueel die vrijkomt is geen nieuws

De massale onderbuikgevoelens die boven komen als een pedoseksueel in de maatschappij terugkeert, zijn een weerspiegeling van onze grootste angsten. Van onze eigen tekortkomingen misschien ook. Er rationeel over praten is niet te doen. Media-aandacht zal dan ook altijd averechts werken.

Dat pedo’s bestaan is een gegeven. Net als dat er hetero’s en homo’s bestaan. Pedo’s moeten hun seksuele gevoelens alleen beteugelen. Zij weten net als ieder ander dat hun lustgevoelens uitvoeren verwerpelijk is. Hun seksualiteit is zo’n beetje het grootste taboe-onderwerp denkbaar. Samen met genocide hooguit.


Onmenselijke
Mensen met de onmenselijke taak om hun seksualiteit te negeren, zonder hier met iemand over te kunnen praten. Dat klinkt niet verstandig. Rationeel gezien zou meer openheid dus een logische stap zijn om het probleem aan te pakken. Niet alleen “Pedoseksueel die vrijkomt is geen nieuws” verder lezen

Sport en politiek zijn onafscheidelijk

Rutte beweerde een paar weken terug nog iets in de trant van dat sport en politiek niets met elkaar te maken hadden, ik mag hopen dat hij daar – al is het maar uit politieke overwegingen – van terug is gekomen. Ik zou het zelfs om willen draaien: de Olympische Winterspelen hebben niet eens zo heel veel met sport te maken.

Kijk naar de samenstelling van de sporten. Het moet lastig zijn om iemand op aarde te vinden die trouw volger is van werkelijk alle Olympische wintersporten. Iemand die zowel dol is op jeu des boules op ijs, verschillende vormen van bobsleeën, ijshockey, schaatsen, langlaufen (al dan niet met schietonderbreking), ijsdansen en alle vormen van met latten of planken van een berg afdalen. Al deze sporten zijn wél prachtig politiek te verdelen over alle landen waar wereldwijd aan wintersport wordt gedaan.

Winnen is belangrijker dan meedoen
Bij de zomerspelen zie je het nog beter. Een wielrenner wint dan liever De Tour en een tennisser Wimbledon. Een honkballer de Worldseries, een basketballer de NBA en een voetballer het WK. Maar voor alle andere sporters is een Olympische gouden plak het hoogst haalbare. Dat heeft zo’n sport of sporter niet zelf bepaald, maar een complex politiek systeem rond de Spelen.

Dat korfbal geen poot tussen de IOC-deur krijgt en beachvolleybal  inmiddels volwaardig deelneemt, is uiteraard puur politiek. Winnen is óók bij zo’n lobby belangrijker dan meedoen.

Het is in wezen een soort Songfestival met “Sport en politiek zijn onafscheidelijk” verder lezen

Mensenrechten?

Ik moet iets opbiechten, ik vind al die olympische wintersporten stuk voor stuk geen moer aan. En toch zal ik het ook deze editie allemaal weer gaan volgen. Ik kan het me nu nog absoluut niet voorstellen, maar zo gaat dat. De kracht van De Spelen.

Ik ben – als Nederlander – dan opgegroeid met langebaanschaatsen en heb er daardoor ook best wel plezier aan beleefd, maar veel meer dan folklore is ook dat niet. Sorry. Die eeuwige rondjes met als enige hoogtepunt die verstrooide Hilbert die ooit over vogelpoep struikelde en eens een rondje te vroeg juichte. Of Sven met zijn wissel. Veel saaier kan een sport toch niet zijn als dit de uitschieters zijn?

Songfestival
De enige echte wereldsport in Sotsji is uiteraard IJshockey – hockey in de rest van de wereld. Verder wordt er wat op het ijs gedanst, ge-jeu des bouled, met een slee in verschillende vormen gedaald en in de sneeuw worden dingen gedaan op verschillende latten en planken. Kortom een soort Songfestival met in plaats van wat obscure kleding en liedjes, obscure sporten.

De Spelen zijn uiteraard “Mensenrechten?” verder lezen