oktober 2013 – Nicky Samsom

Sprookjes

Dit blog staat – in licht aangepaste vorm – ook bij nieuwwij.nl

Het vermogen om in sprookjes te geloven is onderdeel van ons succes en falen. Je gelooft heilig in je paspoort, in je baan, in je nationale feestdagen, omdat alleen maar rationeel gedrag nou eenmaal bij lagere diersoorten en robots hoort. Met een gebrek aan heilig geloof in dit soort fictie ben je buitenstaander. Geen slechte afspraak, maar wel een met veel scherpe kantjes.

Vooral in het buitenland worden deze lege hulzen zichtbaar. Op een vreemd vliegveld vallen me al direct de Nederlanders op. Wat dragen we vergeleken met andere Europeanen veel felle kleuren. Wat zijn we lomp. En zouden mensen die talen spreken die ik niet versta, ook zo schaamteloos een afkeurend oordeel geven over zo’n beetje alles wat ze voor het eerst zien? Ik kan het me niet voorstellen.
We zitten net als elk volk vol charmante en minder charmante gebreken, maar kunnen deze thuis gelukkig een stuk minder goed zien. Hier gelooft iedereen zo’n beetje in dezelfde fictie. Van klederdracht tot pensioenen.

Consultancy
Buitenstaanders zien onze onvolkomenheden natuurlijk veel beter. Net als dat een bedrijf een consultancy bureau inhuurt voor verbetering en niet iemand van het eigen personeel, zou het bizar zijn om “Sprookjes” verder lezen

We komen racistisch over, dan doen we daar toch gewoon wat aan?

“This Year thousands of men will die of stubbornness” en handgeschreven eronder “no we won’t.” Al enkele maanden een van de leukere terugkerende Facebook-share/like-hits. Toch moet ik er dezer dagen op een wat minder vrolijke manier aan denken.

Gister vertelde de nationale ombudsman bij Buitenhof dat de Nederlandse volksaard en daardoor ook het politieke klimaat een voedingsbodem is voor racisme. Er heerst hier een lompheid en een mengeling van arrogantie en koppigheid (stubbornness) die niet altijd even charmante gevolgen heeft. Er ontstaat een onzichtbaar schild tussen mensen. Vreemd genoeg kan hierdoor een groep die hier gewoon geboren en getogen is, zich vreemdeling voelen.

Er zijn tal van droge cijfertjes die dit aantonen. Onder andere “We komen racistisch over, dan doen we daar toch gewoon wat aan?” verder lezen

Alleen

“In Amsterdam is bijna de helft van de mensen tussen 25 en 40 jaar vrijgezel.” Een tweet van een van mijn favoriete twitteraccounts: @nuttelozefeiten. Bijna de helft, dat is veel. Ik hoor ook bij die grote groep. Ik denk ook te weten hoe het komt. Als je namelijk geen enorme kinderwens hebt is het gewoon heel erg fijn. Je wordt er alleen wat zonderling van. Ik dan. Er is niemand om me te corrigeren.

Ik woon nu alweer anderhalf jaar alleen. En na een korte gewenningsperiode is dat behoorlijk prettig. Wat zeg ik? Het is heerlijk. Niemand om rekening mee te houden, geen slachtoffers van mijn rariteiten, ik ben de koning van mijn kasteel. Nou ja, van mijn flatje dan.

Wel is er zonder dat ik het merkte een wat vreemde snuiter bij me binnengedrongen. Op kousenvoeten sloop hij dag voor dag steeds dichterbij. Het is namelijk echt niet van de een op de andere dag dat ik mijn klerenkast niet meer ben gaan gebruiken, maar continu van de waslijn leef. Het is ook echt niet zo dat ik mijn hele leven al twee jaar wacht voor ik weer eens een nieuw kledingstuk koop. En dan puur omdat ik anders niet naar buiten kan zonder een noodzakelijk onderdeel in acceptabele staat te missen. “Alleen” verder lezen

Eilandbewoners

In de Volkskrant stond donderdag een interview met de Amerikaanse internetprivacyjournalist Glenn Greenwald. ‘De onthullingen over Nederland komen binnenkort. Jullie hebben nog geen idee van de omvang van de Amerikaanse spionage in Nederland’ zegt hij onder andere.

Natuurlijk hebben we geen idee, dat willen we ook helemaal niet. Ik betwijfel zelfs of we bij onthullingen dat idee wél krijgen. Ik betwijfel namelijk al of iedereen beseft dat we niet helemaal door de Noordzee worden omsloten. Want los van de geografische werkelijkheid doen we hier natuurlijk al eeuwen of we een eiland zijn. En dan niet als Groot Brittannië, dat ligt te dicht bij het continent. Eerder een kruising tussen IJsland en Australië. Lekker ver weg, klein, met het gevoel dat het niet zo is. De inwoners van Australië op IJsland. Zoiets.

Dit eilandleven tast het collectieve geheugen al aan. laatst las ik bijvoorbeeld de krantenkop: ‘Noord-Hollanders meest trots op Anne Frankhuis en Rijksmuseum.’ Trots op het Anne Frankhuis? Ik dacht dat ik het niet goed gelezen had, maar het stond er toch echt. Bleek te gaan over “Eilandbewoners” verder lezen

Spiegel

De Grote Zaal van Paradiso zou de Spiegelzaal moeten heten. Als ik er tegenwoordig kom is het een behoorlijke confrontatie met mezelf. Via mensen die zo’n beetje van de dezelfde muziek moeten houden, dus ook vaak voor dezelfde modetrends gevoelig zijn, of liever: waren. Terwijl ik niet eens wist dat ik ooit gevoelig ben geweest voor wat voor trends ook.

Het is boven alles een confrontatie met mijn leeftijd. Mezelf zie ik elke dag al, de jaren zijn daardoor onzichtbaar. Hen had ik – laatst bij de Pixies – al sinds halverwege de jaren negentig niet meer gezien. Mijn god, wat zijn we een afgetakeld zooitje geworden. Buiken, grijze lokken en wallen in overvloed.

We gingen wel net zo los als toen. Treuriger nog, we “Spiegel” verder lezen

Vingertje

homovlag Dit stuk staat ook op opiniestukken.nl

Wij Nederlanders zijn meesters in het vingertje. Anderen de les lezen en wijzen op gebreken. Dit is zeker geen slechte eigenschap. Dat Toneelgroep Amsterdam Russen wijst op misstanden in hun land is zelfs bewonderenswaardig. Er is iets bij een ander wat je moeilijk aan kunt zien en je zegt er wat van. Prima. Ook de vele protesten toen Poetin in Amsterdam was, waren erg goed.

Homo-emancipatie is belangrijk, zoals vele vormen van emancipatie dat zijn. Het kan al nuttig zijn vingers richting Bart Smit te wijzen als zij het seksisme uit de jaren vijftig weer naar een foldertje halen, voor het geval er echt mensen zouden kunnen zijn die nog zo roze-blauw denken. Je weet maar nooit. Emancipatie is nou eenmaal een strijd die nooit ophoudt.

Het nadeel van het vingertje is natuurlijk wel dat iedereen ze zelf ook terug krijgt. En dat is lastiger. Het vergt zelfreflectie. Je zal nu bijvoorbeeld maar een goed verdienende directeur zijn van een groot, succesvol, goed doel. Unicef Nederland bijvoorbeeld. Volgens onze economische marktwerking verdien je gewoon wat je moet verdienen als eindverantwoordelijke bij een enorm bedrijf, maar de vingertjes zeggen iets anders. Die beweren dat liefdadigheid op vrijwilligerswerk moet lijken.

Zo’n beetje al het onrecht in de wereld is te verklaren door “Vingertje” verder lezen

Kunnen die asielzoekers niet gewoon voor Zwarte Piet spelen?

Waarom laten we Afrikaanse mensen die hier asiel zoeken niet de knechten van Sinterklaas spelen? Het scheelt schmink en het zal de jaarlijkse folklore van die discussie over het racisme van Zwarte Piet in een nieuw daglicht stellen.

Het zou een cynische tweet kunnen zijn, toch lijkt het me geen verkeerd uitgangspunt voor een debat. De jaarlijkse Zwarte Pietpraat zou namelijk zoveel kunnen onthullen over ons volk, maar in naam van een traditie-, een kinderfeestje- en een schoorsteenvegerssmoes wordt dit elk jaar weer makkelijk als politiek correcte onzin weggewoven. En dat is jammer, want eens echt goed in de spiegel kijken kan geen kwaad. Je hoeft er enkel een beetje voor open te staan. Er is altijd ook wel actualiteit te vinden die er prima bij aansluit. Niets is immers statisch, ook folklore niet. Maar dat dit in de volksaardspiegel kijken niet massaal gebeurt, is ook vrij logisch. Daar zijn hedendaagse landsgrenzen namelijk niet voor gemaakt.

Elk land is een eiland. Zelfs als “Kunnen die asielzoekers niet gewoon voor Zwarte Piet spelen?” verder lezen