Maand: april 2013

Elite

De laatste dagen hoor en lees ik regelmatig het woord elitair of nog verwarrender: elite. Een woord dat helemaal niet bij Nederland past. Een standenmaatschappij hebben we hier niet. Een aankomende koning die meent te moeten zeggen dat hij geen Bertha 38 wil zijn, snapt dan misschien niks van zijn functie, maar wel alles van zijn land. Afkomst doet er inderdaad niet meer toe.

Keeping up Appearances of Schone Schijn  was niet voor niets een populaire serie hier. In Groot Brittannië was het vooral herkenbaar voor sociale ladderklimmers, hier kon werkelijk iedereen zich er in vinden. Hyacint Bucket die Bouquet wil heten is een perfecte ambassadrice voor onze continue worsteling over hoe je te gedragen, in een land zonder leidraad.

Ze is zo “Elite” verder lezen

Wat zet je op een visitekaartje? Ik ben onder andere tekstschrijver, blogger, postbezorger, leraar Nederlands,  televisie-, telefoon-, magnetronbezitter, bakker- en supermarktbezoeker.

In de krant lees ik dat iemand wordt omschreven als twitteraar en kapper. Verder in het stuk ontdek ik dat de bewuste man minder dan 60 volgers heeft. Niet veel, maar omdat hij een onaardige tweet over Sylvia Witteman schreef – overigens zonder haar twitteradres te noemen – kwam hij in het vizier van het programma Debat op 2. Er moet dus flink op zulke tweets zijn gezocht, want het lijkt me sterk dat die paar volgers toevallig allemaal BN-ers en redacteuren bij dat programma zijn.

Mensen zeiken veel in tweets, omdat het mensen zijn. Dat heeft weinig met het medium te maken. Wat kennelijk, na een paar jaar, nog nieuw is, is het gebruik ervan. Toen de telefoon in Amerika al een behoorlijk succes was, werd dit in Groot Brittannië nog wat tegengehouden. Het postsysteem is hier veel beter dan in de VS, we hebben het dus niet zo nodig, was het gangbare idee.

Zoiets is nu met sociale media ook nog aan de hand. Het zijn gewoon communicatiemiddelen, niet meer, niet minder. Iets doodgewoons, zolang we het als zodanig behandelen, verandert er niets. Wij blijven namelijk verder hetzelfde.

Mocht ik een visitekaartje maken, wat ook al bijna niemand meer doet, dan zet ik er dus op: koelkastbezitter en buurtwinkelgebruiker.

In de Volkskrant een fascinerende foto van woedende, voornamelijk vrij jonge, mannen op de publieke tribune van het Franse parlement. Er is net een wet aangenomen waardoor homo’s kunnen trouwen en kinderen kunnen adopteren.

Het fascineert me omdat ik me in probeer te leven wat er door ze heengaat. Zijn ze bang dat ze nu met een homo moeten trouwen? Vrezen ze een kind te krijgen dat ze niet op kunnen voeden, zodat het mogelijk door een homostel wordt geadopteerd? Het lijkt me sterk. Feitelijk zal het hun leven niet veranderen.

Het zal wel angst zijn. De wereld zoals zij die kennen verandert. Dat gebeurt uiteraard constant, maar dit doet ze pijn. Wat enigszins raar is, omdat we bij uitstek een diersoort zijn die aan verandering gewend zou moeten zijn.

Een Leeuw ergens in Afrika zal grofweg zo’n beetje hetzelfde leven hebben als een voorouder van duizenden jaren geleden. Als ik aan het leven van mijn opa denk, gaat het duizelen van al die verschillen met hoe ik dagelijks mijn ding doe.

We zijn soms best jaloers op die leeuw. Ik zie het aan die woedende lui op die tribune.

Dieet

Ik moet echt wat bewuster gaan leven. Mijn dagelijkse innamepatroon loopt een beetje de spuigaten uit. Er is ook zoveel tot mijn beschikking, dat mijn zeer ongezonde levensstijl er heel sneaky in is geslopen. Elke ochtend de krant, extra journaals, opgewonden Twitter- en Facebookberichten. Er is geen nieuws dat aan me voorbij gaat.

Een vriend wees me op dit Guardianartikel over hoe slecht nieuws voor je is. En ik ben het ermee eens. Door mijn allergie voor royalty-items had ik deze weken al besloten om geen nieuws meer op televisie te kijken. Wat er op neerkomt dat ik helemaal geen tv meer kijk. Want eerlijk gezegd kijk ik – als er geen voetbal is – haast alleen nieuwsprogramma’s. Een neveneffect “Dieet” verder lezen

In de krant lees ik over de bronaap. De schakel tussen aap en mens. De Australopithecus sediba. Een wezen dat van boven nog veel van een aap had, maar al ons onderstel leek te hebben.

Het kon zich niet makkelijk voortbewegen en had ook andere gebreken. De perfecte voorloper dus. Want wij zijn natuurlijk nog steeds een behoorlijk gemankeerde soort. Zo snel en soepel als ik mijn kat bijvoorbeeld een paar keer per dag de trap op en af zie rennen doet geen mens hem het na. Lichamelijk zijn maar weinig zoogdieren zo onhandig als wij. Dat wij gereedschap en andere apparaten kunnen gebruiken, vind ik een wat slappe compensatie. Het is dus te hopen dat de evolutie nog flink met ons aan het kneden is. Je gunt onze na-ouders een beter leven. We zijn natuurlijk ook niet anders dan een tussensoort. Een bronmens. Zo moet dat hele evolutie-gebeuren toch werken? Doorontwikkelen of uitsterven lijkt me.

Waar ook “Nee, wij zijn een lekkere soort” verder lezen

Maggie

Margatet Thatcher. Ja nu is het makkelijk praten. Sluiten van al die mijnen, alles zo’n beetje privatiseren, oorlog voeren om een soort Texel in het zuidelijkste Zuid Amerika. Het kost me moeite om voor deze IJzeren dame sympathie op te wekken. Toch is het de eerste staatsman – man ja – waar ik ooit van op de hoogte was.

Ze was premier van mijn vijfde tot mijn zestiende en omdat de helft van mijn familie Engels is, was ik al gauw van haar bewust. Ruud Lubbers had meer indruk moeten maken, maar bij hem moet ik vooral aan het tuut tuut tuut van André van Duin denken. Die Spitting image persiflage van Maggie was ook al een stuk krachtiger. De tirannie van Maggie is “Maggie” verder lezen