Maand: maart 2013

Ik geloof in broez’n

Ik geloof in broez’n

Het is Pasen. Uiteraard een veel gewichtiger feest dan Kerst. Iedereen is ooit geboren, als later dan blijkt dat je een opmerkelijk iemand bent geweest, kun je rond dat leven best een kalender en jaartelling bouwen. Prima. Zonder kruisiging en wederopstanding was die knakker echter heus zo groot niet geworden. Hadden die gasten het Nieuwe Testament ook niet geschreven.

Zelf ben ik overigens niet gelovig. Of nee, zeggen dat je als mens niet gelovig bent, is als een kat die niets met muizen heeft. Mijn religieuze beleving is in ieder geval niet verbonden aan kerk, synagoge of moskee. Ik probeer het mysterie van onze sterfelijkheid uit andere zaken te halen. Geef veel te veel tijd en geld uit om bijvoorbeeld live bandjes te zien, die thuis uit de speaker veel beter klinken.

Ook geloof ik in voetbal. Ik ga bijna over me nek als ik het opschrijf, maar deze week kan ik er echt niet omheen. Er is namelijk een betaald voetbalclub in zwaar weer. Er zijn wat acties op touw gezet voor een wederopstanding. Ik moest er even over nadenken of ik ook wat wilde geven. Het is een mooie club met een legendarisch stadion. De Langeleegte, de naam alleen al. Taalkundig zijn daar sinds kort ook broez’n en pomp pom pom bijgekomen. Prachtig allemaal.

Maar verder moet ik bekennen dat ik nooit naar de Jupiler league kijk, nooit in die verre streek kom en ook geen seconde meer aan sc Veendam zal denken als ze niet meer zouden bestaan. Toch “Ik geloof in broez’n” verder lezen

Held

Als kind bracht ik zomers voor een groot deel door op en om het water. We hadden een zeilboot. Mijn vader zag ik behendig met lijntjes, zeildoeken en dieselmotoren in de weer. Naarmate ik ouder werd ontdekte ik dat hij maar wat liep te prutsen. Pas als puber had ik door dat hij twee linkerhanden had. Ingewikkelde dingen moest hij noodgedwongen uitbesteden. Altijd. Het was niet eens een teleurstelling, meer de normale loop der dingen.

Helaas lijkt er geen eind te komen aan dit soort ontmaskeringen. Er is nog maar een iemand die ik op kan noemen die de touwtjes helemaal in handen lijkt te hebben. Zeker geen politicus of andere beleidsbepaler. Daarvoor volg ik het nieuws iets te nauwgezet.

Wie overblijft is journaallezer Herman van der Zandt. Met zijn eeuwige nonchalante houding lijkt hij zich vakkundig neer te hebben gelegd bij het gepruts dat nou eenmaal bij het leven hoort. Hij is de enige die ik kan bedenken die daardoor echt bekwaam is.
Oordeel zelf.

Hitler

SAMSUNG

Hitler

De boekenweek blijft toch een van de sympathiekste vormen van agressieve propaganda. Elk jaar trap ik er weer met liefde in. Niet dat ik de rest van het jaar niet in boekhandels te vinden ben, maar halverwege maart is een zekerheidje.

Wat ik wel vreemd vind bij al die aandacht voor schrijvers in de aanloop naar dit lees-ons-rijker gebeuren, is dat het haast altijd fictie-schrijvers betreft. Niks mis met literatuur natuurlijk, maar de non-fictie blijft wel behoorlijk onderbelicht. Een genre dat ik minstens zoveel lees.

Bij Scheltema, of hoe het tegenwoordig ook heet, negeerde ik dus al die schreeuwerige koop mij romans op de begane grond eens een keer en nam gelijk de roltrap.
Vreemd, voor non-fictie zijn er opeens allerlei categorieën. Waar De Aanslag beneden nog in de buurt van De gelukkige huisvrouw ligt, zijn geschiedenis en sociologie (pornografie is er niet) boven opeens  twee verschillende afdelingen.

Hmm lastig. Ik begon maar gewoon te neuzen. Pakte wat boeken. Mijn tactiek is om een willekeurige bladzijde open te slaan en wat te lezen. Nooit de eerste bladzijde. Desnoods “Hitler” verder lezen

Raider

Raider

Naarmate je ouder wordt maak je veel veranderingen mee. Hilversum 3 heb ik Radio 3 horen worden. Raider werd Twix. Brilmij Pearl. Gulden Euro. Den Uyl Van Agt. Dries Ruud. Wim Jan Peter. En Jan Peter die gast die we nu hebben. Om over de verschillende namen voor de oude PTT maar te zwijgen. Zo gaat dat. Veel maakt zo’n naam niet uit. De wereld verandert en het kan geen kwaad om daar wat in mee te gaan.

Nu is het met onze moderne communicatiemiddelen echter heel makkelijk geworden om direct bij een futiele verandering te tonen hoe ouderwets je bent. Gelijk kenbaar te maken hoe tegennatuurlijk verandering voelt. Zo werd vandaag bekend dat de Nederlandse Publieke Omroep eindelijk een eenduidige BBC-achtige naam krijgt. Nederland 1 2 3, Uitzendinggemist, Radio 1 2 etc. en alle activiteiten op internet en apps heten nu NPO. Super. Het kost bijna niets, dit achterstallig onderhoud, maar een paar ton. En toch kan ik op twitter tussen al die #NPO-tweets bijna geen enkele positieve vinden.

Uiteraard duurt het even voor zo’n nieuwe naam helemaal is ingedaald, maar de eerste negatieve onderbuikgevoelens zullen in ieder geval snel zijn verwerkt. Ik weet zeker dat er over twintig jaar niemand meer is die nog smachtend over Nederland 1 zal spreken. Althans niet zoals er nu nog over een Raider gesproken wordt. Die was pas echt veel lekkerder dan een Twix.

Sign of the times

De bekentenis van Boogerd gisteren op tv was voor mij een behoorlijke natte scheet. Mijn kijk op de wereld is er op geen enkele manier door veranderd. Of het moet zijn dat ik nu weet dat Michael reservetrainer is voor het voetbalteam van zijn zoontje. Het lijkt me niet dat hij dat met al te strakke hand doet. Binnen vijf minuten mogen ze vast tot het einde partijtje doen, om er maar vanaf te zijn.

Tuurlijk heeft hij gebruikt. Het was dat of een ander beroep kiezen. Dat weten we nu wel. Dat hij het allemaal heel onbewogen zei was ook geen verrassing. Daarvoor was het te vanzelfsprekend. Meelopen om mee te kunnen fietsen. Meer is het niet.

Ik spreek het niet meteen goed. Boogerd is niet de eerste waar “Sign of the times” verder lezen